Recenzja: Siegecraft

Crescent Moon Games zapowiadało swoją grę jako rewolucję w gatunku tower defense. W ustach wydawcy  mowa o pięknej grafice obrazującej bajeczne krainy wieściła potencjalny hit. Czy gra stawiła czoła hojnym zapowiedziom i warta jest żądanych pieniędzy?

Przeczytaj także >> 10 absurdalnie drogich gadżetów dla iPada

Siegecraft przenosi nas do świata kusz i katapult, do krainy przywodzącej na myśl klimaty medieval fantasy, gdzie obok murowanych zamków i zakutych w zbroje rycerzy spotkać możemy również istoty nie z tego świata – trolle czy nieumarłych. To tutaj magia miesza się z brutalną siłą fizyczną.

Recenzowana pozycja jest hybrydą gier z serii Angry Birds oraz mechaniki standardowego tower defense. Kampania dla pojedynczego gracza, która odgrywa tu główną rolę, stawia nas po obu stronach barykady – w zależności od misji, jesteśmy w ofensywie lub defensywie. W obu przypadkach nie zmienia się jedno: narzędzia walki. Muszę przyznać, że nastawiałem się na bardziej zasobną zbrojownię, tymczasem do naszego użytku oddano jedynie wspomniane na początku bronie: kuszę oblężniczą, katapultę oraz okazjonalnie trebuszet.

Naszym celem w kampanii jest nieustanne toczenie bojów z przeciwnikiem: obrona swoich umocnień, walka w terenie bądź też najeżdżanie twierdz przeciwnika. Wbrew pozorom obraz tego wszystkiego nie jest tak dramatyczny, jak moglibyśmy sobie wyobrazić. Momentami komicznie, kiedy na środku pola stoi katapulta w towarzystwie kuszy i walczą z otaczającymi ich przeciwnikami. Część etapów przynosi nam również wsparcie w postaci mniej lub bardziej mobilnych żołnierzy, co odrobinę poprawia samo wrażenia płynąca z pola bitwy, ale nadal brak w tym rozmachu.

Niestety, nasi towarzysze nie grzeszą inteligencją. Zdarzają się sytuacje, w których wojak stoi w bezruchu na środku mostu zamiast bronić go przed wrogimi jednostkami. Przeciwnik z kolei potrafi przejść obok takiego żołnierza, ocierając się o niego, nie zwracając uwagi na naszego żołnierza.

Warto pokrótce opisać przeciwników, którzy stoją nam na drodze do zwycięstwa. Zależnie od jednej z trzech kampanii, może to być armia samurajów, wikingów lub rycerzy. Spotkamy na swej drodze również wspomniane wcześniej trolle oraz nieumarłych. Jak już wspomniałem nie grzeszą oni inteligencją. Chodzą z góry ustalonymi ścieżkami – mam wrażenie, że na każdym poziomie jest zapisana pewna ilość dróg, jakimi mogą się poruszać adwersarze, a to, którą dana jednostka wybierze, jest losowane. Zauważyłem to w momencie, kiedy jeden poziom uruchamiałem od nowa kilkadziesiąt razy, aby zdobyć najwyższe odznaczenie.

Nawiązując do odznaczeń – nasze poczynania na każdym z poziomów poddawane są ocenie pod kątem ilości zdobytych punktów, celności oraz czasu potrzebnego do ukończenia ich. Wyniki są sumowane, a następnie przetapiane na ilość złotych monet, które możemy wydać w sklepie, np. na ulepszenia broni. Wyniki można pomnożyć trzykrotnie, jeżeli zrezygnujemy z asysty w postaci czerwonej paraboli widocznej na powyższym screenie.

Jeżeli mam być szczery, to nie wiem jak można grać w tę grę bez jakiejkolwiek pomocy wspomnianej asysty – nawet przy jej użyciu celowanie jest zdecydowanie zbyt uciążliwe. Wszystkiemu winna jest perspektywa z jakiej obserwujemy pole bitwy. Ułożenie kamery bywa różna i powoduje, że celujemy trochę na czuja. Strzelanie z kuszy jeszcze nie bije piany z ust, ponieważ jej pocisk szybko leci, trafią bądź nie i wracamy z powrotem do ataku. Gorzej z katapultą, której pociski latają tak majestatycznie, jakby nie trwała bitwa, tylko leżakowanie. Przez to właśnie poziom trudności gry nie należy do najniższych, aczkolwiek praktyka czyni tutaj z nas mistrza i po jednym dniu wirtualnych oblężeń podchodzi się do tematu zupełnie inaczej niż w pierwszych chwilach spędzonych z tytułem.

Dla zgłodniałych dodatkowej porcji rozrywki twórcy przygotowali dodatkowe tryby gry – zarówno dla pojedynczego gracza, jak i osób chcących sprawdzić się z żywym przeciwnikiem. Z jednej strony mamy dwie mapy w trybie Battle Eternal, na których możemy sprawdzić swą wytrwałość w nieskończonej walce, gdzie atakowani jesteśmy przez kolejne fale wrogów i nie możemy doprowadzić straty korony. Drugi bonusowy tryb to już stuprocentowa kopia Angry Birds, tylko że w tym charakterystycznym ujęciu Siegecrafta. Przed nami 10 poziomów, na których każdy stanowi interesujące wyzwanie. Unieruchomieni przeciwnicy zajmują z góry ustalone pozycje na zbudowanych z kolorowych elementów konstrukcjach. Może to być prowizoryczny statek na morzu bądź kilka kolorowych platform. Celem naszym jest, aby przy bardzo ograniczonej ilości amunicji, często mniejszej niż ilość przeciwników, wykończyć wszystkich na mapie. Ten tryb jest najfajniejszym elementem gry, a jednocześnie sporym wyzwaniem, jeżeli sięgamy po najwyższe odznaczenia.